Jordanië

22 oktober tot 7 november 2010

De reis naar Amman begint met oponthoud. Er is een iemand gevonden in de schipholtunnel en de trein rijdt niet verder dan Leiden. Vandaar verder met de stoptrein naar Hoofddorp waar we verder konden met de bus. We waren echter niet de enigen die naar schiphol moesten bleek toen. Een voordeel van te laat inchecken is dat je niet in de rij hoeft te wachten maar gelijk door kunt lopen. Het vliegtuig naar Istanbul, onze tussenstop, had echter ook vertraging, dus uiteindelijk waren we ruim op tijd. En het scheelt wachten in Istanbul op onze volgende vlucht naar Amman, althans dat dachten we. Dit bleek echter een hopeloze gedachte want deze vlucht had ook vertraging en wel een turks kwartier(in Nederland ruim 3 kwartier). Op het vliegveld in Amman aangekomen namen we de bus naar het busstation in Amman en vandaar verder met de taxi naar downtown waar voor de eerste 3 nachten een hotelkamer hadden geboekt. De taxichauffeur zei dat hij wist waar het hotel lag, na enkele malen dezelfde straatgezien te hebben stopte hij en zei dat het hier was. We werden uit de taxi gezet en aan ons lot overgelaten. Uiteindelijk hebben we het hotel gevonden, het was ondertussen 12 uur s’nachts. Heel aardige mensen en de kamer was super schoon.

Na het ontbijt hebben we het romeins theater bezocht dat 50 meter van ons hotel af lag. Na hier wat rond gedarteld te hebben hebben we de citadel bezocht. Daarna weer naar downtown Amman.

s’ Avonds hebben we de lekkerste falafel gegeten bij Hashem, een niet ogend tentje waar koning Abdullah ook regelmatig gaat eten. Op dag twee zijn we met de bus naar Jerash geweest, een oude nederzetting dat oorspronkelijk Grieks was, later Romeins en uiteindelijk Byzantijns. Het plan was om met de bus naar Mardaba te gaan en van daar verder over de King’s Highway. Dit bleek echter niet te doen te zijn danwel onmogelijk. We hebben toen besloten om een auto te huren en zijn richting Madaba vertrokkken. In Madaba aangekomen bleken we een lekke band te hebben, we hadden de auto nog geen uur dus dat beloofde wat.

Nadat we Madaba hadden bezocht zijn we de volgende dag naar Kerak gegaan waar een oud kasteel staat dat we bezocht hebben. De volgende halte was Dana, een natuur reservaat. In dit natuurpark leven honderden dieren, zoals reptielen, vossen enz. De omgeving is schitterend met zeer indrukwekkende rotspartijen. Onderweg aangehouden door de politie, die bleken echter alleen een praatje te willen maken. Dana zelf is een ydillisch gehucht dat bestaat uit stenenbouwvallen. De volgende dag zijn we via Shobruk, waar we wederom een kasteel bezochten naar Petra, de grootste bezienswaardigheid van Jordanie, gereden.

De volgende twee dagen hebben we Petra bezocht. Petra bezoeken is niet goedkoop maar is het geld meer dan waard. De volgende stop na Petra is Wadi Rum, de woestijn. Met een 4 wheel drive hebben we de belangrijkste bezienswaardigheden in Wadi Rum gezien en aan het eind van deze trip zijn we gedropt in een klein tentenkamp waar we de volgende dag weer werden opgehaald. s’Avonds bij het haardvuur gegeten en aan de nargile. De nacht hebben we in de buitenlucht door gebracht, je kon als je dat wilde ook in een tent slapen.

Na Wadi Rum op weg naar Aqaba waar we zijn gaan snorkelen. Na Aqaba weer richting het noorden, de dode zee. Na enkelen uren in de dode zee te hebben gedobberd en we voor het donker weer op weg gingen naar Madaba begaf de motor van de auto het. Daar stonden we dan, in de bergen. Nadat we enkele minuten stil stonden stopte er een auto om hulp te bieden en zij belden met het verhuurbedrijf van de auto. We moesten een uur tot anderhalf uur wachten werd ons gezegd voordat er hulp zou komen. Op een gegeven moment, na ongeveer 3 uur wachten, het was ondertussen al pikke donker, stopte er 2 taxi’s waarin een politieman zat en die schijnen geen toeristen met pech alleen achter te mogen laten. Na zich gelegitimeerd te hebben moesten wij de autosleutels afgeven hij zorgde dat de auto in het dorp werd gebracht en wij moesen met onze bagage mee met de taxi naar het politieburo. Daar werd wederom gebeld met het verhuurbedrijf. Er was nog geen monteur of vervangend vervoer onderweg maar er zou binnen 15 minuten een vervangende auto worden gebracht. Het broertje van de politieman zou bij ons blijven en het woord voor ons doen. Zoals te verwachten viel was er na 30 minuten nog niets gebeurt. Op een gegeven moment kwam er iemand die zei dat wij mee moesten, wij achter hem aan een huis in. Dit bleek het huis van de politieman te zijn.

We werden gelijk gescheiden, ik moest naar de mannen kamer en Saskia naar de vrouwen kamer. Ik kreeg daar koffie, eten en de waterpijp werd aangestoken. Na ongeveer een uur kwam eindelijk de vervangende auto. Het verhuurbedrijf begon toen te zeuren over een deuk in de bumper, ik wist niet dat er nog een deuk bij kon zo gehavend was de auto al toen we hem kregen. Het was ondertussen al laat en wij konden/moesten bij de Jordaanse familie blijven slapen, ook dit gebeurde gescheiden. Ondertussen was heel het dorp al langs geweest om kennis te maken. Kortom een ervaring om nooit te vergeten.
De volgende dag op weg met de vervangde auto. Deze bleek nog slechter te zijn dan de vorige. Het was een gevaar op de weg en voor eigen leven. We hebben deze auto in Mardaba geparkeert en gebeld dat ze hem maar moesten komen halen omdat we het helemaal gehad hadden met auto. WE hadden om een uur afgesproken dat er iemand zou komen om de auto op te halen. Om twee uur was er echter nog niemand, we hadden ook niet anders verwacht. Na enkele malen gebeld te hebben kwam er iemand om vier uur. Die begon weer te zeuren over de deuk van de vorige auto. We hadden ons eigen risico niet afgekocht en moesten betalen.

Met het bedrag waren wij het niet eens, omdat wij de auto eerder terug gaven dan was afgesproken en met een half volle tank benzine terwijl we beide auto’s nagenoeg leeg meekregen. We wilden met de directeur spreken dus op weg naar Amman. De directeur bleek een arrogante kwast, die ons te woord stond, hij wilde dat wij betaalden, uiteindelijk kwamen we op een bedrag dat iets minder was dan het eigen risico. Door deze belevenis zijn we qua geld armer maar een ervaring rijker.

De volgende dag hebben we niet veel gedaan, we moesten bijkomen van het avontuur. De dag daarna hebben we via het hotel een taxi geregeld en hebben de woestijkastelen bezocht. Het schijnt dat het daar al zes jaar niet geregend heeft, dat kunnen wij hier in Nederland niet zeggen. De laatste dag weer terug naar Amman naar het Jordan Tower Hotel waar we onze reis waren gestart. De volgende dag vroeg op om naar het vliegveld te gaan. We werden voor niets naar het vliegveld gebracht door de zoon van de hoteleigenaresse, een speler van het Jordanees voetbalelftal om het leed van de huur auto te verzachten.